سه شعر از رامین عرب‌نژاد

کنار حادثه می‌پوشم، غمِ سیاه-سفیدم را
سپس به عکس تو می‌دوزم، دو بُعد کوچک دیدم را

تو نیستی و در این تلخی، من از تمامیِ این خانه
هنوز می‌شنوم با تو، صدای گفت و شنیدم را

دقیقه‌های نخستین از هزار و سیصدو.. یادم نیست
لباس ساحره می‌پوشند تنِ عروسکِ عیدم را

چراغ خواب و چرا هردو، به فلسفیدن خود مشغول
فقط تویی که نمی‌گیری سراغِ خواب جدیدم را

تمام زندگی‌ام را نیز، پس از دلم به تو می‌بخشم!
بگیر کاغذ و امضا کن، دوباره پای رسیدم را

تمام زندگی ام را نیز، بریز و بشکن و ویران کن
چنان که در شبی از شبها، تمام کاخ امیدم را…

---

دوری! و گریه مایه‌ی ننگ است نازنین
در بین ما هزار تفنگ است نازنین

خط‌های چهره‌ام همه‌گی خاطرات توست
بر شیشه یادگاری سنگ است نازنین

بر تابلو به یاد لبانت من و قلم
رنجی که می‌کشیم قشنگ است نازنین

خواب سفید و شعر سیاه و خیال سرخ
دنیای من همین دو سه رنگ است نازنین

جا نیست آن قدَر که خودت را تکان دهی
از بس دلم برای تو تنگ است نازنین

---

مثل یک شهر رو به خاموشی
می‌روی تا تهِ فراموشی
زندگی از نگاه ما ساده ست:
ماسکی از سکوت می‌پوشی
صبح یک تکه بغض خواهی خورد
عصر یک کاسه اشک می‌نوشی
در هوای هر آنکه می‌خواهش
می‌کنی با هوا هم‌آغوشی
می‌توانی برای نان و کتاب
شعرهایی سیاه بفروشی
ظاهرت سر به زیر و آرام است
گرچه چون سیر و سرکه می‌جوشی