بی‌صدایی، صدای دریاهاست

غزلی برای دوست

بنشین یار، که سردیم، سبویی بزنیم

و درین خامُوشی محض، گلویی بزنیم

لب دریا چقدر دور شد از بوسه ما

خیمه بگذار که تا برلب جوئی بزنیم

ما دو درویش در این حلقه‌ی ویرانی‌ها

بشین تا ننشینیم و هوی بزنیم

بر لب شط شقایق که سرا پره‌ی ماست

آستین بر به تقلای وضویی بزنیم

چه غریبیم درین شهر، درین شهر عجیب

به کجا روی کنیم؟ سر به چه ک.یی بزنیم؟

من و تو در کف هیهات، معلق شده ایم

دست من گیر تا چنگ به سوی بزنیم

ما که از شرم حضور دل خود میسوزیم

از دل سوخته حرفی به چه رویی بزنیم؟

تا شعر است کنون، چارهء زخم دل ما

بشین تا که بدین تار، رفویی بزنیم