گرِه کور

سکوت از تن آیینه می‌زند فریاد

سکوت از شب‌های سرد بی‌بنیاد

کسی به روی کتاب سپید تقدیرم

چه ساده خط سیاهی کشید و دستم داد

چه ساده سبزترین جنگل خیالم را

به دست حادثه و درد داده است، به باد

میان ذهن پر از لحظه‌های لب‌خندم

فضای تلخ و غم‌انگیز کرده است ایجاد

و لحظه‌یی که به تنهایی خودم دیدم

شبیه قصه‌ی گمنام، رفته‌ام از یاد