آنچه درپی می آید دوبیتی
غریبُم دردِ دوری یادُم آمد
غمِ گل‌های سوری یادُم آمد
به تنهایی بری خو گریه کردُم
بنالیدُم، صبوری یادُم آمد
.
همیطَو خونِ دل خوردُم، صبوری!
که دمِ صد دفه مردُم، صبوری!
ز درد خانمان سوزِ جدایی
بُخُن که دَم پَس آوردُم، صبوری!
همیطو: همین‌طور
بُخُن: بخوان
دَم‌پس آوردم: نفس کم آوردم
.
صبوری جان! صبوری سخته لالا!
غَمار یِکّه بخوری، سخته لالا!
به قوطی کرده مر زنده‌جدایی
خدا مِدُنه دوری سخته لالا!
غمار: غم‌ها را
یِکّه: تنها
مِدُنه: می‌داند
.
چری خوشه، چری خرمن نیامد؟
چری کَوکِ مه بَم خُندَن نیامد؟
هرات از چِش کشیدن کُر شد اما
صبوری تا به ادرَسکن نیامد
خُندَن: خواندن
چِش: چشم
کُر: کور
.
تنُم انبُنچه‌ی درده، صبوری!
دلُم از زندگی سرده، صبوری!
جدایی مر جدا کرد از دلِ مه
جدایی ناجوان‌مرده، صبوری!
انبُنچه: انبان‌چه
.
صبوری! خوشه و خرمن کجا شد؟
صفای پُشته و دامن کجا شد؟
نمِناله دوتارِ شَونشینی
دوبیتی های ادرَسکن کجا شد؟
نمِناله: نمی‌نالد
شَونشینی: شب نشینی
.
صبوری خسته و پژمرده یُم مه
پرَیشُن خاطر و افسرده یُم مه
به ولا یک هَری‌رودُم جیگر خون
به بلا یک هرات آزرده یُم مه
پرَیشُن: پریشان
.
بُخُن که دل تسلا شه صبوری!
به لب‌ها خنده پیدا شه صبوری!
بُخُن که شهرِ غم آتِش بگیره
زمستُنه، یخا وا شه صبوری!
زمستُن: زمستان
یخا: یخ‌ها
.
همه صبر و قرارُم جای دیگر
رفِقُم، شهریارُم جای دیگر
صبوری جان! خدایی سخته لالا!
خودُم اینجی دوتارُم جای دیگر
رفِقُم: رفیقم
اینجی: اینجا
.
بُخُن که سرکه‌ها مُل شه صبوری!
صبوری بی‌تحمل شه، صبوری!
بگو که شادمانی پر بگیره
بُخُن تا رنج ما گل شه، صبوری!
.
بگو بیتی، گل و گلدُن بخنده
بَدَم، تا که نَی قَیلُن بخنده
بنالَک تا که ادرَسکن بناله
بُخُن تا که پلِ مالُن بخنده
گلدُن: گلدان
قَیلُن: قلیان
پلِ مالُن: پل مالان
.
زمانه بی وفایه، دَرگرفتُم
پر از رنج و بلایه، دَر گرفتُم
همی رُزای بی سُرّی صبوری!
به آخر کی میایه؟ دَر گرفتُم
دَرگرفتُم: آتش گرفتم
.
غیابِ مه حضورِ مه، صبوری
عزیزِ راه دورِ مه، صبوری
بَمی رُزای سخت بی‌نوایی
تونی سنگِ صبورِ مه صبوری!
بَمی: به همین
تونی: تو هستی
